لباسهای سنتی در قالب کاربردی آنها بیشترساده و بی پیرایه هستند و فقط به جنبه کاربردی آنها توجه می شود مثلا مردم مناطق کوهستانی از ” پاتاوه ” استفاده می کنند تا پا را از خطر نیش گزندگان، ضربه سنگها، پیچ خوردگی و غیره مصون سازند یا چوپانها به این دلیل پستک (نمدین) با خود به کوهستان می برند تا در مقابل باد، باران، برف، سرما و حتی تابش شدید نور خورشید خود را محافظت کنند.
در ضمن جنس و نوع پارچه بکار رفته در پوشاک و حتی تعداد آنها در هر منطقه ای با شرایط و عوامل طبیعی مطابقت دارد، به طوریکه در هر فصلی از سال پوشاک ویژه ای مورد استفاده قرار می گیرد و بلندی و کوتاهی لباس و رنگ آنها در ارتباط مستقیم با نوع آب و هوای هر منطقه است.
در کوهستانهای سرسبز شمال و مزارع چای زنان اغلب رنگ لباس خود را طوری انتخاب می کنند که تضاد شدیدی با رنگ محیط داشته باشد و از فاصله دور هم در معرض دید بزرگ خانواده باشند، این امر در مورد زنان ساکن کوهستانهای خشک نیز صادق است.
معیشت مسلط جامعه دو نوع تأثیر کاربردی روی پوشاک ساکنان هر منطقه دارد، نخست بیشتر مواد اولیه ای که در پوشاک بومی و سنتی منطقه به کار می رود، از تولیدات محلی تأمین می شود دیگر نوع فعالیت مردم، پوشاکهای ویژه ای را اقتضا می کند بنابراین معیشت هم در کیفیت پوشاک مردم تأثیر می گذارد و هم در شکل ظاهری و در تعداد قطعات آن مؤثر واقع می شود.
تنوع پوشاک به منزله علامت و نشانه خاص برای معرفی اقوام مختلف است
همان گونه که تنوع پوشاک مناطق گوناگون به منزله علامت و نشانه خاص برای معرفی اقوام مختلف است، جنس، رنگ و شکل لباس و زیورآلات و ضمائم آن نیز به پوشنده لباس منزلت اجتماعی ویژه ای می بخشد، زیورآلات زنان در گذشته به جزء جنبه های نمایش و زیبایی، دلایل اقتصادی و مالی نیز در پس انداز خانواده داشته است.