تأمل در آثار مکشوفه ، خصوصاً در تپه مارلیک ( چراغعلی تپه ) دیلمان باستان، کهن ترین اسنادی است که از انواع زینت بر روی دامن و پیراهن و پیشانی بند و زیورهای گردن و نمونه گوشواره حکایت می کند .
آثار مکشوفه از نواحی باستانی رستم آباد رودبار ، وجود پای افزار را نیز همزمان با دیگر یافته ها نشان می دهد . در هر حال پوشاک به تنهایی معرف کار ، اندیشه ، سلیقه و محیط زندگی نیز می تواند باشد . از این روست که هر طرحی ( هر چند اندک ) نشان دهنده گوشه ای از درخشش هویت و نمایانگر میزانی از سلیقه ماندگاری سنت آدمهاست .
پوشاک شامل دو قسمت۱ ـ پوشاک مردان ۲ ـ پوشاک زنان می باشد که هر کدام از بخش های مختلف تشکیل شده است . و به منظور زنده نگهداشتن فرهنگ و تمدن هر ملت دوخت لباس های محلی در این استان به عنوان یکی از صنایع دستی های مرسوم شناخته شده است .
با مطالعه و بررسی های انجام شده ،پوشاک اقوام ،از نظر کاربردی به چند نوع تقسیم می شود :پوشاک مجلسی و رسمی ، پوشاک کار ، پوشاک رزم و … که همین پوشاک نیز برای اقوام و مناطق مختلف گیلان تقسیمات دیگری می توان در نظر گرفت.
پوشاک مردان دستباف بوده و شامل : شلوار،جلیقه و کلاه و کت پشمی و پیراهن نخی و همچنین جوراب پشمی یا پاتاوه همراه با بستن شال کمر می باشد (در ماسوله و کوههای آن از پای افزار چرمی چموش استفاده می شده) و در ارتفاعات و در فصول سرد سال شلوار و جلیقه های پارچه ای جای خود را به نوع پشمین خود می دادند و همچنین از بالاپوشی به نام شولا استفاده می نمودند.
پوشاک زنان در مناطق مختلف متفاوت بوده و در مجموع از دامن (شلوار)،پیراهن و جلیقه و روسری تشکیل شده اند که بنا به سلایق مردم منطقه از نوع طرح و جنس پارچه و تزئینات آن متفاوت می باشند.